Even dierbare thuisblijvers, even mij verandwoorden waarom ik zo stil ben en zo weinig op de blog actief ben.
In begin van de maand zijn lynn en ik op trekking(helamabu – langtang) geweest voor een week. Een week die fantastisch was. (alvast voor mij toch)
{even kort over de trekking}
Echt een puur avontuur. 6 dagen klimmen tot op de pas die 4650m hoog was helemaal ondergesneeuwd , zo koud maar zoooo mooi, deze pas bracht ons in de langtang valley zeer zot. En dan in 1 dag meer dan 4000 meter gedaald tot in dunche en daar de volgende morgen met de landrover terug naar kathmandu ( Thomas had deze jeep geregeld voor 300 roepies ) . We vertrokken al zeer vroeg (6.30u) met de 4maal4 richting KMD(=Kathmandu). Het was een rit van 5 uur met de auto. Maar dit liep anders uit. jawel !Eerst tegen gehouden door het leger die van elke persoon 1000 roepies wou als permit voor het langtang gebeuren. Na lang onderhandelen hebben Lynn en ik het dan toch betaald. En na twee uur in de jeep zitten brak de jeep zijn voorveerring en moesten we de bus pakken waar we meer dan 8 uur op het dak van de bus hebben gezetten om zo terug in het veel te druke city te komen.
En na trekking begon de hel voor mij; zijnde den buikloop die u alle bekend is?
vier dagen en nachten heeft deze vernimmen boven en op de wc vertoefd. Maar ben uiteindelijk naar een travelhospital geweest waar ik helemaal ondergezocht werd en bleek dat er twee parazieten mijn lichaam waren binnen gekomen(wellicht van het water of eten). In de namiddag kon ik dan naar huis waar ik elke dag pillen en drankjes moest slikken/drinken (voor een kleine week lang).
Maar nu is het dus weer beter met mijn gezondheid. En dat is goed.
Nu zijn we in contact gekomen met een nieuw project waar we na ons school werk en na onze stage veel tijd in steken. Het project noemt Marinka childeren home project. Het is opgericht door een nederlandse vrouw ,Lies Vink.
De shelter heeft plaats voor 6 straat kinderen. ( alle 6 verslaafd aan de lijm).
De kinderen krijgen in het huis eten en een veillige slaapplaats.
Het is zeer fijn om heel het project mee uit de grond te stappen.En het zien groeien. Het is een zware ervaring maar ook een zeer mooie. Je ziet de kinderen echt openbloeien. In het begin was het zoeken naar het kind in hen maar na een paar dagen zie je gewoon een kind dat kan lachen en kan spelen.
soit, hier schrijf ik nog een heel verslag over , maar dit zal later zijn. Want nu is het echt tijd dat ik ga verder werken aan mijn school werk zodat ik vanavond terug naar de shelter kan.
Groeten van uit de computerklas in Aarubarie te kathmandu !
tot kijk ,
Thomas aka DE kletteu
Ps; het is niet mogelijk om acsenten en dergelijken te typen in nepal dus … het woord Azie moet nog even wachten tot in belgie waar ik een gewoon clavier heb zo dat ik het treema er op kan zetten. Dank u voor u begrip?
Thomas 
Plaats een reactie